Overmoedig

Ik ben nooit een buitenmens geweest. Om sneller te herstellen is het goed om veel te bewegen. Daarom ben ik na de operatie veel gaan wandelen. Maar nu wil ik juist naar buiten en wandelen omdat ik het lekker vind. Is dat veranderd door de operatie of komt het door het weer? Geen idee. Omdat ik niet met mijn litteken in de zon mag lopen probeer ik ‘s morgens zo snel mogelijk naar buiten te gaan en in de schaduw te wandelen.

Vanmorgen ook .Ik deed de deur achter me dicht, deed het op slot en ging snelwandelen. Ik zette er een flinke tempo in en kwam een half uur later thuis. Oh ja, we moesten nog een fles wijn kopen als bedankje aan een vriend. Dat doe ik wel even dacht ik. En 10 minuten later was ik weer thuis.

Ik was niet moe, maar het leek mij verstandig om even niets te doen en uit te rusten. ‘S Middags kreeg ik bezoek. Toen ze weg was , voelde ik me opeens moe. Ik kon beter gaan liggen, maar wilde nog even iemand bellen.

Ik wilde net gaan liggen en toen kwam Jan thuis. Hij zei wat tegen mij en ik merkte dat ik opeens afatisch was. Oh nee, niet alweer. Maar deze keer was ik niet constant afatisch, maar met kleine tussenpauzes. Ik reageerde niet altijd meer en stond telkens stil. Dit was geen afasie, maar een clusteraanval. De eerste keer na de operatie.

Voor de operatie nam ik altijd Rivotril-druppels in als ik een cluster had. Dus dat deed ik nu ook. Voor die tijd kon het lang duren voor het over was, maar nu was het snel voorbij.

Je weet pas dat je teveel gedaan hebt nadat je teveel hebt gedaan. Dan pas weet je dat een half uur snelwandelen en naar de slijter gaan toch echt teveel is nu. Maar ik weet ook dat vandaag en de 2 dagen dat ik afatisch was ik erg moe was.

Voorlopig toch maar rustiger wandelen.