Opnieuw

Op 9 mei schreef ik over de dag dat ik afasie had. Vandaag was het weer. Dat ze op 9 mei in het UMC zeiden dat het geen epilepsie was, maar een reactie op het uitblijven van aanvallen had het probleem niet opgelost. Nadat ik ontbeten had heb ik de hele ochtend op de bank geslapen. Daarna leek de afasie over. Maar ‘s middags begon het langzaamaan weer.

Uiteindelijk, na uren afatisch geweest te zijn toch maar besloten Rivotril-druppels in te nemen. Deze gebruikte ik voor de operatie bij clusters. Vroeger, toen ik nog geen clusters had maar wel afasie-aanvallen, gebruikte ik ze ook. Na het innemen van de druppels was de afasie snel over. Had ik het maar eerder gedaan.

Als het weer een keer gebeurd sneller de druppels gebruiken dus denk ik. Maar dat moet ik eerst met mijn neuroloog bespreken. Als ik bel heeft de neuroloog geen tijd. De secretaresse wil weten waarom ik de neuroloog wil spreken. Dan kan zij het vast aan de neuroloog voorleggen. ‘Het lijkt mij toch handiger als ik vertel aan de neuroloog waarover ik haar spreken wil.’ ‘Is ook goed’, zegt de secretaresse. ‘Dan belt de neuroloog u volgende week maandag mevrouw.’

Een telefoontje met je neuroloog is geen spoed, maar 7 dagen moeten wachten voor ze terugbelt is wel het tegenovergestelde. Dan neem ik wel de druppels in als mij dat een goed idee lijkt.